Nisko umieszczona poprzeczka tylnej bramy ośrodka Mji Wa Huruma uderza mnie boleśnie w skroń błyskając gwiazdami tuż nad prawym okiem, kiedy opuszczam to miejsce. Jedna z pięciu tradycyjnych, bawełnianych, polskich pieluszek tetrowych jakie mam na stanie, chroni moją, ogoloną na zero głowę przez rozcięciem skórym, jak i będącym w zenicie słońcem. Agnieszka tłumaczy wszystkim, że używam tego również w tradycyjny sposób, ale się do tego nie przyznaje. Oficjalnie tego nie potwierdzam. Wielozadaniowość tetry jest ograniczona tylko wyobraźnią użytkownika: ręcznik, bandana, szalik, bandaż, torba na pranie, chusta, ścierka, etc.
Kwadrans marszu przez busz, w towarzystwie małych latających helikopterków i innych owadów, robaków czających się w wysokich trawach, polach kukurydzy doprowadza nas na miejsce. Spotykane osoby po drodze przykucają na przywitanie, to tradycja obowiązująca tu od dawien dawna.
Szkoła posiada schludnie zorganizowany plac, wytyczony wkopanymi w ziemię krawężnikami, w postaci ostro wystających kamieni na około 30cm ponad ziemię, w niewielkich odstępach od siebie. Ta osobliwość nie przeszłaby audytu BHP w PL, a tu stanowi element normalności.
W oddali to jednak nie kamienie, a porzucone motyki. Dzieci nie tylko się tu uczą, także wykonują podstawowe prace - lepiej, że na polu szkolnym a nie koło domu nauczyciela. Nie zmienimy tego jedna wizytacją.
Infrastruktura, jak się już zdążyłem przyzwyczaić daje wiele do życzenia, zniszczone podłogi z wystającymi kamieniami, sterty zepsutych ławek z tyłu każdej sali, tablice na których czas, wilgotność pory deszczowej i gorąco pory suchej nie zostawiły wiele miejsca do wygodnego pisania kredą.
Dyrektor szkoły zgadza się na wywiad, nagrywamy na zewnątrz, gdzie cień dają nam drzewa, a lekki wiatr schładza mnie i kamerę. Obstępują na uczniowie wracający z przerwy na posiłek, bowiem szkoła nie posiada kuchni, ani zaplecza socjalnego, jedynie kilka sal lekcyjnych, zamykanych na zasuwkę drzwi. Problem wyposażenia w szkołach jest nagminny, niedofinansowane placówki nie radzą sobie nie tylko z tym. W takich sytuacjach łatwo jest popełnić błąd w ocenie tej sytuacji.
Od razu pomyślałem, że w pół godziny w pięć osób, paczką gwoździ czy wkrętaków, możnaby z połamanych ławek zrobić kilka działających. Status nauczyciela wydaje się być nisko w hierarchii społecznej, kontakty z rodzicami bywają trudne, wielu nie chce puszczać dzieci do szkół, zaangażowanie społeczności w życie szkoły może być i często jest żadne. To wszystko powoduje, że nauczyciele muszą być zdeterminowani, zaangażowani, żeby działać sprawnie i osiągać dobre wyniki. Na maksymalne 500 pkt, tylko nieliczne szkoły osiągają wyniki powyżej 250 pkt. Bez edukacji na odpowiednim poziomie kraj będzie się rozwijał dużo wolniej.
Dziś wiemy, jak wiele deszczu musi tu jeszcze spaść, zanim zmieni się mentalność i nastawienie. Zachęcające do pracy otoczenie, wygodne ławki, higieniczna toaleta, czy butelka wody dziennie na dziecko, mogą być dla wielu wystarczającym powodem by tu przychodzić, czasami tak niewiele może zmienić wszystko...
Kwadrans marszu przez busz, w towarzystwie małych latających helikopterków i innych owadów, robaków czających się w wysokich trawach, polach kukurydzy doprowadza nas na miejsce. Spotykane osoby po drodze przykucają na przywitanie, to tradycja obowiązująca tu od dawien dawna.
Szkoła posiada schludnie zorganizowany plac, wytyczony wkopanymi w ziemię krawężnikami, w postaci ostro wystających kamieni na około 30cm ponad ziemię, w niewielkich odstępach od siebie. Ta osobliwość nie przeszłaby audytu BHP w PL, a tu stanowi element normalności.
W oddali to jednak nie kamienie, a porzucone motyki. Dzieci nie tylko się tu uczą, także wykonują podstawowe prace - lepiej, że na polu szkolnym a nie koło domu nauczyciela. Nie zmienimy tego jedna wizytacją.
Infrastruktura, jak się już zdążyłem przyzwyczaić daje wiele do życzenia, zniszczone podłogi z wystającymi kamieniami, sterty zepsutych ławek z tyłu każdej sali, tablice na których czas, wilgotność pory deszczowej i gorąco pory suchej nie zostawiły wiele miejsca do wygodnego pisania kredą.
Dyrektor szkoły zgadza się na wywiad, nagrywamy na zewnątrz, gdzie cień dają nam drzewa, a lekki wiatr schładza mnie i kamerę. Obstępują na uczniowie wracający z przerwy na posiłek, bowiem szkoła nie posiada kuchni, ani zaplecza socjalnego, jedynie kilka sal lekcyjnych, zamykanych na zasuwkę drzwi. Problem wyposażenia w szkołach jest nagminny, niedofinansowane placówki nie radzą sobie nie tylko z tym. W takich sytuacjach łatwo jest popełnić błąd w ocenie tej sytuacji.
Od razu pomyślałem, że w pół godziny w pięć osób, paczką gwoździ czy wkrętaków, możnaby z połamanych ławek zrobić kilka działających. Status nauczyciela wydaje się być nisko w hierarchii społecznej, kontakty z rodzicami bywają trudne, wielu nie chce puszczać dzieci do szkół, zaangażowanie społeczności w życie szkoły może być i często jest żadne. To wszystko powoduje, że nauczyciele muszą być zdeterminowani, zaangażowani, żeby działać sprawnie i osiągać dobre wyniki. Na maksymalne 500 pkt, tylko nieliczne szkoły osiągają wyniki powyżej 250 pkt. Bez edukacji na odpowiednim poziomie kraj będzie się rozwijał dużo wolniej.
Dziś wiemy, jak wiele deszczu musi tu jeszcze spaść, zanim zmieni się mentalność i nastawienie. Zachęcające do pracy otoczenie, wygodne ławki, higieniczna toaleta, czy butelka wody dziennie na dziecko, mogą być dla wielu wystarczającym powodem by tu przychodzić, czasami tak niewiele może zmienić wszystko...
W takich momentach ciśnie mi się usta skrót używany tutaj, zwany TIA, czyli This Is Africa... Nie wszystko zrozumiesz. Czasem musisz po prosu przyjąć.
Wypełnijmy podwórko i ławki tymi, którym możemy pomóc. Nie myślmy o nich w kategoriach "nie da się pomóc wszystkim". Pomóż konkretnym. Tym. Tej. Temu. Jednemu. A zmienisz czyjeś życie. Nawet jeśli nie na zawsze i nie tak bardzo jakbyś chciał, to możesz uczynić je lepszym lub znośniejszym. A o to warto zawalczyć.
Do tej podstawówki chodzą wszystkie dzieci z Tanzanii z Kigera Etuma, także te, które opuściły przedszkole na misji w Mji Wa Huruma (Przedszkole St.Francis od Asisi)
Wypełnijmy podwórko i ławki tymi, którym możemy pomóc. Nie myślmy o nich w kategoriach "nie da się pomóc wszystkim". Pomóż konkretnym. Tym. Tej. Temu. Jednemu. A zmienisz czyjeś życie. Nawet jeśli nie na zawsze i nie tak bardzo jakbyś chciał, to możesz uczynić je lepszym lub znośniejszym. A o to warto zawalczyć.
Do tej podstawówki chodzą wszystkie dzieci z Tanzanii z Kigera Etuma, także te, które opuściły przedszkole na misji w Mji Wa Huruma (Przedszkole St.Francis od Asisi)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz